Philomena (met plot-spoilers!)

De katholieke kerk komt er weer heel slecht vanaf in deze film die op ware gebeurtenissen is geïnspireerd. Begin jaren ’50 was Philomena (Judi Dench) een novice in een Iers nonnenklooster. Toen ze zwanger raakte, was dat uiteraard een groot schandaal. Haar zoontje Anthony wordt ter adoptie aangeboden.
Vijftig jaar later is Philomena een weduwe en moeder van één dochter, die op zoek wil naar haar verloren zoon. Ze wordt geholpen door een werkloze onderzoeksjournalist, die in alles de tegenpool van Philomena is. Hij is nukkig, atheïst en een snob.
Het klooster wil totaal niet helpen met het onderzoek. Dat is niet zo vreemd, want de nonnen hebben een hoop te verbergen. Bijvoorbeeld dat ze de kinderen voor veel geld verkochten aan rijke Amerikanen. Dus leidt de zoektocht naar Amerika, waar ze achterhalen dat de zoon een aantal jaar geleden is gestorven. Hij werkte voor de regering van Reagan en Bush, maar leidde een dubbelleven als homo met Aids. De moeder is zich terdege bewust van de parallellen tussen hun beide levens: de schaamte en de geheimen.
Dat is naast het voortreffelijke spel van Judi Dench (maar dat zijn we van haar gewend) het mooiste aan dit verhaal. Vooral als ook blijkt dat de zoon bij het klooster op zoek naar zijn moeder is geweest. De hardvochtigheid van de nonnen is stuitend en meelijwekkend tegelijk.
Regisseur Stephen Frears heeft betere en spannender films afgeleverd (My Beautiful Laundrette, Dangerous Liaisons, The Queen), maar al met al is het een innemende film over verlies en mededogen.