Een Engelse film die speelt in 1984 en gaat over homo’s en mijnstakers. Klinkt als een zwaar drama over de perspectiefloze jaren ’80. De muziek uit die tijd was fantastisch, maar de jeugdwerkloosheid was hoog, de atoomdreiging eveneens, AIDS deed zijn intrede en de politiek werd bepaald door in onze ogen harteloze bastaards als Reagan, Thatcher en Lubbers.
Een feelgood-movie over Groot-Brittanië 1984, het jaar en land van George Orwell lijkt onwaarschijnlijk. Maar ja, we hadden tien jaar geleden al Billy Elliott gehad. Dat succes zal de makers van Pride vast hebben geïnspireerd. Het verhaal over een Londense actiegroep van homo’s en lesbiennes die stakende mijnwerkers in Wales ondersteunen is zo onwaarschijnlijk dat het wel waargebeurd moet zijn. Immers, truth is stranger than fiction.
/>
De film volgt het bekende stramien van dit soort films. Een goede lach en een traan. Een paar tegenslagen en onverwachte meevallers. Een paar clichés en een paar steengoede grappen. Een lekkere soundtrack maakt het compleet. Het is filmisch niet wereldschokkend. Maar voor een vrijdagavond is het een perfecte film, die laat zien dat solidariteit en tolerantie niet vanzelfsprekend is. Amusement met een boodschap.
KeesPaalvast 